เครื่องฉายรังสีรักษาในยุคแรก

เครื่องฉายรังสีรักษาในยุคแรก ๆ ผลิตรังสีเอกซ์ที่อยู่ในช่วงแรงดันไฟฟ้ า (ระหว่างประมาณ 140 ถึง 400 กิโลโวลต์) การรักษาดังกล่าวทำให้ผิวหนังไหม้อย่างรุนแรงและไม่สามารถทนได้ เครื่องรังสีรักษาสมัยใหม่ผลิตลำแสงที่อยู่ในช่วงเมกะโวลต์พลังงานสูง (มากกว่า 1,000 กิโลโวลต์) ซึ่งช่วยให้ลำแสงสามารถทะลุผ่านเนื้อเยื่อและรักษาเนื้องอกที่ฝังลึกได้ อย่างไรก็ตามปริมาณรังสีที่ผิวหนังจะต่ำกว่าการรักษาด้วย orthovoltageการรักษาด้วยการฉายรังสีสมัยใหม่ส่วนใหญ่คือการบำบัดด้วยลำแสงภายนอกหรือการบำบัดทางไกล การเกิดรังสี (บางครั้งเรียกว่าการรักษาด้วยรังสีจากภายนอก) เครื่องลำแสงภายนอกผลิตรังสีไอออไนซ์โดยการสลายตัวของสารกัมมันตภาพรังสีของนิวไคลด์ โดยทั่วไปคือโคบอลต์-60 หรือผ่านการเร่งความเร็วของอิเล็กตรอนหรืออนุภาคมีประจุอื่นๆ เช่น โปรตอน การรักษาด้วยการฉายรังสีส่วนใหญ่ใช้การฉายรังสีที่เกิดจากเครื่องเร่งอนุภาคเชิงเส้น ซึ่งเพิ่มพลังงานให้กับอนุภาคต่างๆ เช่น โปรตอน คาร์บอนไอออน หรือนิวตรอน อนุภาคที่มีความเร่งจะโจมตีเป้าหมาย ซึ่งจากนั้นจะสร้างลำแสงที่ใช้ในการรักษา พลังงานของลำแสงถูกกำหนดโดยพลังงานของอนุภาคที่ถูกเร่ง วิธีการที่ใช้กันทั่วไปสองวิธีในการบำบัดด้วยลำแสงภายนอกคือการบำบัดด้วยรังสีแบบปรับความเข้ม (IMRT) และการบำบัดด้วยลำแสงอนุภาค

โพสต์โดย : Xenon เมื่อ 26 พ.ค. 2566 17:10:18 น. อ่าน 111 ตอบ 0